Salkım Hanım...(Annem ve ben serisi)

Salkım hanım,
Gözlerinden sicim gibi yaşlar düşüyordu..herkes ellerini kaldırmış ardından dualar ediyordu..herkes dua ediyordu ama aslında teşekkür ediyordu Salkım hanıma..o kadar çok sevmişlerdi ki onu, o kadar doyasıya birlikte olmuş ve o kadar öğrenmişlerdi ki ondan, havaya açılmış eller aslında ona teşekkür ediyordu..gerçekte, çıktığı yeni yolculuğuna uğurluyorlardı Salkım hanımı…
Gözlerden inen inci taneleri aslında sevgiyi ifade ediyordu..Salkım hanım herşeyi ve herkesi sevmişti..belkide verdiği tek ama en değerli şeydi, herkes doya doya almıştı…sonsuz ve sınırsızdı O’nun sevgisi…elinden çıkan herşeyden bu hissediliyordu…Avuçlarımda tuttuğum siyah ipekten fular gibi kullandığı bu kolyeden de sadece sevgisini hissediyordum. Kendi yapmıştı..siyahın asaletini beyazın dingin derinliğini anlatmıştı bana uzatırken kolyeyi…inciyi çok severdi, beyaz ya…derinden gelmiş ya işte bu yüzden…siyah ipeğe tombik taneler yapmıştı hatta anlatırken ‘adıma istinaden’ diye de ayrıca belirtmişti. O tombik taneler aynı onun pamuk tombik yüzü gibi yumuşacıktı avuçlarımın içinde..
Vakti gelmişti…alıp, saklayıp sürekli gittiğini hatırlatması yerine, adının yazılı olduğu beyaz mermerin yanı başına bırakıverdim…Salkım hanım ait olduğu yerde kalmalıydı…